روایت بانوی طلبه ای که در غسالخانه آرامش می‌گیرد

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از فارس، بسیاری از افراد جامعه از پیکر عزیزانشان که بر اثر کرونا جان باخته‌اند می‌ترسند، اما شیرزنانی هستند که به تمام ترس‌هایشان پشت پا زده‌اند و برای رضای خدا آنها را غسل و کفن می‌کنند. یکی از این افراد در استان ایلام است.

از اموات می‌ترسیدم، اما دل به دریا زدم

ثریا حاتمی، جوان ۳۹ساله‌ ایلامی، با تحصیلات حوزوی از همان روزهای نخست شیوع کرونا در حال غسل و کفن میت‌ها در غسالخانه است. خانم حاتمی ۲ فرزند به نام کوثر و امیر حسین دارد که هرچند در ابتدا مانع کار مادرشان بودند، الان مشوق اصلی او هستند.    

 او می‌گوید از ابتدای ورود کرونا ویروس آمادگی خود را برای ارائه خدمت اعلام داشتم و در زمینه‌های مختلفی همکاری کردم تا اینکه پیشنهاد کار غسالی به من داده شد.

خانم حاتمی ادامه می‌دهد: با اینکه تا به حال کار تغسیل را انجام نداده بودم و اتفاقا بسیار از اموات می‌ترسیدم بدون هیچ فکری که آیا خطری مرا تهدید می‌کند و خودم  به این ویروس مبتلا می‌شوم، سریع اعلام آمادگی کردم و تا به حال به لطف خدا هیچ گونه اتفاقی نیفتاده است.

این مادر غسال از شرایط  سخت روحی خانواده‌اش در روزهای ابتدایی می‌گوید: روز اول که قرار شد ساعت ۷ صبح برای اولین بار به غسالخانه بروم تا کار خود را شروع کنم، ترس و دلهره‌ای وجودم را فراگرفت. با بیدار شدن دخترم و تعریف خواب بدی که دیده بودند مانع رفتن من شدند و اولین زن فوت‌شده کرونایی را نتوانستم غسل بدهم.

ماجرای خوابی که مرا غسال اموات کرونایی کرد

وی افزود: روز بعد از آن ماجرا و اصرار، دخترم گفت: حضرت زهرا (س) را در خواب دیده‌ام و از من خواستند که هر وقت می‌روم برای عاقبت به خیری‌ دعا کنم و با عنایت حضرت زهرا (س) توانستم تا به امروز به این کار ادامه دهم.

حاتمی ادامه داد: با ذکر یا زهرا (س) در روز دوم کارم را شروع کردم. هنگام مواجه شدن با اولین میت فقط صلوات و آیت‌الکرسی می‌خواندم و لطف خدا چنان بود که من دیگر از میت ترسی نداشتم و الان بیشتر به مرگ و جهان آخرت  فکر می‌کنم و وابستگی‌ام به دنیا خیلی کمتر شده است. زمانی که بالای سر میت می‌روم، فکر می‌کنم خدای نکرده یکی از افراد خانواده خودم است و گاهی به علت زخم‌های تنشان گریه می‌کنم و برایشان فاتحه و تقاضای شفاعت از حضرت زهرا(س) دارم.

وی از همسرش تشکر کرد و گفت: مشوق اصلی من همسرم است و با اینکه در تصادف ریه و شش‌های وی آسیب دیده برای این کار خداپسندانه مرا ترغیب می‌کند و من تا به امروز جان بر کف در این راه قدم بر می‌دارم.